हा चेहरा २२ डिसेंबर १९९७ रोजी रीतसर माझ्या आयुष्यात समाविष्ट झाला. जेमतेम वर्ष दोन वर्षापूर्वीची आमची ओळख .पण तेव्हढ्या काळात तिने माझ्या गुण अवगुणांचा अगदी बारकाईने विचार केला होता.वनिता विनायक जोशी हे नाव बदलून अनुराधा संजय माने हे नाव तिने पूर्ण विचारांती स्वीकारलं . जीवनसाथी म्हणून तिने माझा स्वीकार केला तेव्हाच मला पहिल्यांदा स्वत्वाची जाणीव झाली. त्या पूर्वीच माझ आयुष्य आणि आत्ताच माझ आयुष्य यात जमीन अस्मानाचा फरक आहे. माझ्या अस्तित्वाच पहिलं श्रेय निस्संशय माझ्या आईलाच आहे, पण आज मी जसा आहे तसा मला घडवण्याच सगळ श्रेय माझ्या पत्नीलाच जात. यात कोणतीही अतिशयोक्ती नाही .मुळात जगण्यासाठी आवश्यक काय असत याचा मुळापासून विचार करायला तिने मला शिकवलं.
तिने मला शिकवलेल्या गोष्टींची यादी फार मोठी आहे. सगळ सांगण शक्य नाही, पण काही निवडक गोष्टी सर्वांशी शेअर करायला नक्कीच आवडेल.
माझ्यातल्या कित्येक सुप्त गुणांचा मलाही पत्ता नव्हता. कविता करणं म्हणजे खूप अवघड गोष्ट आहे असाच माझा समज होता. मात्र मनातल्या भावना मोकळेपणी शब्दात मांडण म्हणजेच कविता करणं हे तिने मला शिकवलं .त्यानंतर कितीतरी सहज सोप्या कविता माझ्या हातून लिहून झाल्या. चारोळ्या किंवा स्फुट कविता हे तर माझ्या आवडीच क्षेत्र झालंय.
एखाद्या गोष्टीचा ,घटनेचा चारही बाजूने विचार करणं संसारासाठी किती महत्वाच असत हे तिनेच मला पटवून दिलं.
माझ्या बोलण्यात आणि वागण्यात थोडा जरी फरक जाणवला तरी ती मला माझ वागण सुधारण्यासाठी सावध करते. माणूस म्हणून मोठ होण्यासाठी हि सवय सगळ्यात जास्त आवश्यक आहे अस तिचं मत आहे.
आपण एक स्त्री आहोत आणि स्त्रीचा सन्मान जपण्यासाठी आपण नेहमी सजग असल पाहिजे हि तिची जाणीव नेहमी जागृत असते.
आपल्या बायको बद्दल चार चौघांमध्ये चांगल बोलण्यासाठी पुरुषाला नेहमीच धीर गोळा करावा लागतो. पण बायका मात्र आपल्या नव-या बद्दल तोंड भरून बोलत असतात. माझी बायकोही त्याला अपवाद नाही.
आमच लग्न झाल तेव्हापासून ते आजपर्यंत तिने माझ्या साठी खूप कष्ट घेतले आहेत. तिला ज्या गोष्टींची सवय नव्हती त्या गोष्टी तिने शिकून घेतल्या .माझ्या कित्येक चुकींचा तिला मनस्ताप झाला ., तोही तिने सहन केला. मला आणि मुलांना थोडासुद्धा त्रास होऊ नये याचाच ती सतत विचार करत असते.
कोणताही माणूस परिपूर्ण असू शकत नाही. हे मान्य करून तिने मला सर्व गुणदोषांसकट स्वीकारलं आहे. आजचा हा छोटासा लेख तिच्याबद्दल कृतज्ञता व्यक्त करण्यासाठीच लिहिला आहे.
-------संजय माने,महाड
